لطفی که کرده است خجل بارها مرا            بـرده‌سـت تـا دیـار گـرفـتـارهـا مـرا

رؤیای یوسـفـانـۀ دیـدارت ای عزیز            آواره کــرده در دل بــازارهــا مــرا

با یک کلافِ کهنه از این عبد روسیاه            قـابـل بـدان مـیـان خـریــدارهـا مـرا

ای گل! ببین که دوری از نرگسِ رخت            یک عـمر کرده هم‌نـفـس خارها مرا

در ساحـل نجـات تو پهـلـو گـرفـته‌ام            سـیـل گـنــاه بـرده اگـر بــارهـا مـرا

این هفته هم گذشت چنان هفته‌های قبل            بی‌تـاب کـرده قـصۀ تـکـرارهـا مـرا

یاد لبان خشک ترک خورده‌ای مدام            بـرده بـه کـربــلا دم افـطـارهـا مـرا